Dit boek gaat over de 16-jarige Hazel.
Ze heeft kanker en door een nieuw medicijn kan ze nog een onbepaalde tijd
leven.
Augustus, ook wel Gus, heeft kanker gehad en heeft daardoor een been
verloren.
Hazel en Gus raken meteen verliefd op elkaar. Maar hun liefde is niet
zomaar kalverliefde.
Ze houden echt van elkaar.
Hazel en Gus gaan voor een paar dagen naar Amsterdam om daar hun
lievelingsschrijver te ontmoeten.
Ze willen namelijk weten hoe hun lievelingsboek, dat midden in een zin
stopt, eindigt.
Maar dat gaat niet zoals verwacht.
Hazel heeft het moeilijk. Ze wil, als ze overlijdt, mensen geen pijn doen.
Maar ze weet
dat ze op gegeven moment dood gaat.
'Ik ben net een granaat, mam. Ik ben net
een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal
slachtoffers graag tot een minimum beperken...'
Ook heeft Gus een groot geheim verborgen
gehouden voor Hazel.
'Pijn eist gevoeld te worden.'
Dit boek is niet zomaar een boek over kanker en liefde.
Het is heel mooi geschreven, en probeert ook geen medelijden te wekken voor
Hazel en Gus.
Het laat je lachen, soms huilen, en nadenken.
Dit is een eerlijk boek, want: 'De wereld is geen
wensvervullingsfabriek.'
John Green heeft echt een goed gevoel voor taal. Hij maakt prachtige,
ingewikkelde zinnen.
Een boek over herinnerd willen worden, een stempel op de wereld willen
drukken.
Ik raad het zeker aan.
Gelezen door Charlotte (14 jaar)
Gelezen door Charlotte (14 jaar)
