Noah en Jude zijn een tweeling en onafscheidelijk. Ze zijn alleen beide wel erg verschillend: Noah tekent de hele dag, spreekt alleen met het paard van de buren en Jude heeft veel vrienden en is 'dat' meisje. Als plotseling iets heftigs gebeurd waardoor het leven van hen beide compleet verandert, groeien ze uit elkaar. Jude probeert na twee jaar weer contact te krijgen met Noah en de ontmoetingen met een excentrieke jongen en woeste man, helpen haar op weg.
'Geef me de zon' is op een hele aparte manier geschreven. Het taalgebruik is zoals in vele andere tienerverhalen wordt gebruikt: overdreven, vol rare termen en 'cool'. Eerst ergerde mij dit ontzettend, omdat het te veel van het goede was. Maar vanaf het begin van het verhaal weten de personages je al te intrigeren en doet het taalgebruik er na een tijdje niet meer toe. Het begint met een heftige scene voor Noah en dit geeft meteen al verbinding met deze originele jongen, omdat het hoofdstuk uit zijn perspectief is geschreven. Het volgende deel van het verhaal wordt door Jude vertelt en speelt zich twee jaar na 'de gebeurtenis' af. Jude is totaal veranderd en volslagen gek op een grappige manier. Beide personages roepen door hun maffe karaktertrekjes en pijn een enorme sympathie op, die aan het eind van het boek niet meer te harden was. Ik leefde zo mee en voelde deze rare tweeling helemaal tot leven komen. Dit heeft de schrijfster voor elkaar gekregen door je eerst in de onwetendheid te laten over wat er is gebeurd en waardoor iedereen opeens zo veranderd is. Pas in het laatste hoofdstuk wordt alles echt duidelijk en past het puzzeltje perfect. Deze cliché opbouw bleef toch leuk en spannend, doordat er op zo'n pure manier wordt verteld over twee gebroken tieners. De personages zijn om van te houden, de verhaallijn is om van te houden en de hele sfeer die erdoor wordt opgezet is gewoon heerlijk genieten. Het was voor het eerst sinds jaren pas weer moeilijk om een boek uit te hebben, weg te leggen en afscheid te nemen van de personages. Ik wilde het eigenlijk meteen weer opnieuw gaan lezen!
Kortom: lezen, lezen, lezen. Te heerlijk om in de boekenkast te laten staan.
Gelezen door Lotje (17 jaar)
