Neem mijn hand

Neem mijn hand

Kate DiCamillo

Bijna als een klein gedicht, zo begint Neem mijn hand van Kate di Camillo:

Ze waren met z’n drieën, drie meisjes.

     Ze stonden naast elkaar.

     Ze stonden in de houding.

‘In de houding’? Ja, in de houding! In de zomer van 1975 staan de  drie meisjes in de tuin van Ida Ney, wereldkampioen twirlen, klaar om te beginnen aan hun eerste twirlles.

Ze kreeg les in twirlen, met een stok die een baton heette. Die moest je opgooien en opvangen en steeds laten draaien.

Het is een heuse sport en er zijn kampioenschappen van, maar Raymie, Louise en Billie willen leren twirlen omdat ze mee gaan doen aan de Mini Miss Midden-Florida Autobanden verkiezingen.

Ze hebben alle drie zo hun eigen redenen om deze verkiezing te willen winnen, nou ja,  Raymie en Louise dan,  die willen graag winnen. Raymie hoopt dat haar vader, die er met een tandartsassistente vandoor is, haar foto inde krant zal zien als ze gewonnen heeft en dat hij dan zal besluiten om bij haar en haar moeder terug te komen.
Louise en haar grootmoeder zijn zo arm dat ze haar kat Archie weg hebben moeten doen; zij kunnen de hoofdprijs van 1975 dollar heel goed gebruiken. En Billie…

   ‘Ik haat Mini Missverkiezingen’ zei Billie. ‘Ik haat al die strikjes en lintjes en batons. Ik haat glitterdingen. Mijn moeder heeft me laten meedoen aan alle Mini Missverkiezingen die er ooit zijn geweest en ik ben het zat. En daarom ga ik deze saboteren.’

   ‘Maar je kunt 1975 dollar winnen’,  zei Louise. ‘Dat is een kapitaal. Dat is een vermogen! Weet je hoeveel tonijn je voor 1975 dollar kunt kopen?’

   ‘Nee’, zei Billie. ‘En dat zal me een zorg zijn.’

   ‘In tonijn zitten heel veel eiwitten’, zei Louise. ‘In het armenhuis krijg je alleen maar boterhammen met worst. Worst is niet goed voor mensen met sponzige longen.’

Van twirlen leren komt niet veel die eerste les want Louise valt flauw en voor dat soort onzin heeft Ida Ney geen geduld. Het zal nog wel vaker mis gaan met de lessen maar wat er wel gebeurt is dat de drie meisjes elkaar vinden, spannende dingen samen beleven en alles anders loopt dan gedacht en toch ook weer niet helemaal.

Kate DiCamillo is echt een fantastische schrijfster, in 51 korte hoofdstukken leer je 3 heel bijzondere meisjes kennen en bezorgt ze je regelmatig een brok in je keel door de grote problemen die die meisjes hebben en door de prachtige poëtische manier waarop ze daarover schrijft.

De Engelse titel van het boek is Raymie Nightingale. Als Louise bij Raymie logeert lezen ze elkaar voor uit het boek dat Raymie speciaal van de bibliotheekjongen heeft gekregen om te lezen en dat een belangrijke rol speelt in het verhaal: Een helder stralend pad: het leven van Florence Nightingale

  ‘Florence Nightingale helpt hen die op het slagveld van het leven zijn gevallen. Ze komt bij hen met haar toverbol…’

   ‘Het is geen toverbol, denk ik’,  zei Raymie. ‘Het is een lantaarn. Die gebruikten mensen voordat er elektriciteit was.’

   ‘ Dat weet ik ook wel’, zei Louise. Ze liet het boek zakken en keek Raymie aan. Ze hief het boek weer op. Ze zei: ‘Ze komt bij hen met haar toverbol en maakt hen beter. Ze maken zich geen zorgen meer. En ze verlangen niet naar dingen die er niet meer zijn.’

   Raymie voelde haar hart in haar lichaam bonzen.

   ‘Waar staat dat?’ vroeg ze.

   ‘Dat staat in het boek in mijn hoofd’, zei Louise. Ze tikte tegen haar hoofd. ‘En dat is soms beter dan het boek zelf…’

Dat mag zo zijn, dat het boek in je hoofd beter is dan het echte boek zelf, maar voor dit boek geldt dat zeker niet!
Prachtig, hartverwarmend, grappig en troostrijk. Voor grote en kleine mensen!